Kesinlikle ve kesinlikle çizgi roman olarak tüketilmesi gereken şaheser.
Var olan düzen aslında çoktan çökmüştü. Düzeni sağlamak adına hiçe sayılan özel hayatlar, sona erdirilen yaşamlar ve kanun namına yapılan kanunsuzluklar. Ülkenin her yerine yerleştirilmiş gizli kameralar ve dinleme cihazları. Dikkatli olun tüm hayatınız göz ve kulak tarafından kayıt altına alınıyor. Gerçi yanlış bir şey yapma şansınız zaten yok. Hükümetin yanlış olarak gördüğü her ne varsa yıllar önce yok edilmiş. Neyin hayal neyin gerçek olduğunu ağız’dan duymak varken beyninizi hiçbir şeye yormak zorunda da değilsiniz. Ne zaman çalışıp ne zaman dinleneceğiniz, ne zaman ağlayıp ne zaman güleceğiniz hatta ne zaman yaşlanıp ne zaman öleceğiniz bile belli… inanmayan varsa kaderin sesi’ne sorsun.
Vakti geldi… bu gidişe bir dur demenin, duran bir şeyleri harekete geçirmenin vakti. Herkesin bildiği ama bir türlü söyleyemediği şeyleri söylemeliydi biri. Biri isyan etmeliydi bir şeylere. Hatta gerekirse birileri ölmeliydi. Ama öyle birileri ölmeliydi ki onların çürüyen cesetlerinden yepyeni düşünceler filizlenmeliydi. Önce kaderin sesi susmalıydı belki de. Önce insanların kaderin değil kendi seslerini duyması sağlanmalıydı. Gerisi kendiliğinden gelirdi nasıl olsa…
vahşeti iliklerinde hissetmiş bir adamın intikam almak istemesinden daha doğal ne olabilir? Ama bu adamın tek derdi kuru bir intikam almak değil. Düşmanlarının sadece yaşamlarını değil fikirlerini de yok etmek istiyor. Bunun için yıllara yayılmış, çok ustaca düşünülmüş bir intikam planına ihtiyaç var. İnsanlara bir şeyler anlatmak yerine onları düşünmeye sevk etmek gerek. Ama bunun için yalnız kalmaya ihtiyaçları var. Öyleyse bi kaç kişiyi daha kurban etmeli. Peki, sırada kim var? Göz? Kulak?
Vazgeçmek yok, ölmekten, öldürmekten, karanlıktan, yalnız kalmaktan, başarısızlıktan korkmak yok. Adı yok, yüzü yok bir geçmişi hiç yok. Hepsini ondan çaldılar. Hücre arkadaşları birer birer ölürken onun beyninde yepyeni bir düşünce doğuyordu. İşte onu hiç kimse çalamadı. Şimdi intikam zamanı.
Yaşasın V!
Var olan düzen aslında çoktan çökmüştü. Düzeni sağlamak adına hiçe sayılan özel hayatlar, sona erdirilen yaşamlar ve kanun namına yapılan kanunsuzluklar. Ülkenin her yerine yerleştirilmiş gizli kameralar ve dinleme cihazları. Dikkatli olun tüm hayatınız göz ve kulak tarafından kayıt altına alınıyor. Gerçi yanlış bir şey yapma şansınız zaten yok. Hükümetin yanlış olarak gördüğü her ne varsa yıllar önce yok edilmiş. Neyin hayal neyin gerçek olduğunu ağız’dan duymak varken beyninizi hiçbir şeye yormak zorunda da değilsiniz. Ne zaman çalışıp ne zaman dinleneceğiniz, ne zaman ağlayıp ne zaman güleceğiniz hatta ne zaman yaşlanıp ne zaman öleceğiniz bile belli… inanmayan varsa kaderin sesi’ne sorsun.
Vakti geldi… bu gidişe bir dur demenin, duran bir şeyleri harekete geçirmenin vakti. Herkesin bildiği ama bir türlü söyleyemediği şeyleri söylemeliydi biri. Biri isyan etmeliydi bir şeylere. Hatta gerekirse birileri ölmeliydi. Ama öyle birileri ölmeliydi ki onların çürüyen cesetlerinden yepyeni düşünceler filizlenmeliydi. Önce kaderin sesi susmalıydı belki de. Önce insanların kaderin değil kendi seslerini duyması sağlanmalıydı. Gerisi kendiliğinden gelirdi nasıl olsa…
vahşeti iliklerinde hissetmiş bir adamın intikam almak istemesinden daha doğal ne olabilir? Ama bu adamın tek derdi kuru bir intikam almak değil. Düşmanlarının sadece yaşamlarını değil fikirlerini de yok etmek istiyor. Bunun için yıllara yayılmış, çok ustaca düşünülmüş bir intikam planına ihtiyaç var. İnsanlara bir şeyler anlatmak yerine onları düşünmeye sevk etmek gerek. Ama bunun için yalnız kalmaya ihtiyaçları var. Öyleyse bi kaç kişiyi daha kurban etmeli. Peki, sırada kim var? Göz? Kulak?
Vazgeçmek yok, ölmekten, öldürmekten, karanlıktan, yalnız kalmaktan, başarısızlıktan korkmak yok. Adı yok, yüzü yok bir geçmişi hiç yok. Hepsini ondan çaldılar. Hücre arkadaşları birer birer ölürken onun beyninde yepyeni bir düşünce doğuyordu. İşte onu hiç kimse çalamadı. Şimdi intikam zamanı.
Yaşasın V!
